1) Wieczorne czytanie – wycisza, zbliża, uspokaja. To jest taki spokojny i powolny czas bycia razem. Lektura jest dowolna, a ja polecam sięgnąć od czasu do czasu po bajki terapeutyczne. Spośród nich możemy wybrać takie, które konkretnie odpowiedzą na nasze potrzeby. Szczególnie polecam „Bajki terapeutyczne” M. Molicka, czy „Self – regulation Szkolne wyzwania” A. Stążka- Gawrysiak. Tego typu bajki są dobrym wstępem i pretekstem, by poruszyć trudniejsze tematy.

2) Weekendy z planszówką. One nigdy się nie nudzą, a są dobrym sposobem na odreagowanie trudnych emocji, oderwanie się na moment od rzeczywistości, relaks i odpoczynek. Planszówki doskonale rozwijają umiejętności społeczne. Oczywiście plusów jest znacznie więcej. Wiele gier planszowych wspiera rozwój poznawczy dziecka i dorosłego, doskonale przygotowuje podłoże do późniejszej rozmowy. Może się pojawić tak, że w trakcie wyzwolą się pewne emocje, do których warto będzie nawiązać. W kolejnych wpisach będę przywoływać przetestowane przeze mnie gry.

3) Spacery i wycieczki. Aktywność na świeżym powietrzu wpływa korzystnie zarówno na zdrowie fizyczne, jak i psychiczne. Czy będzie to rower, czy piesza wycieczka, czy piknik na łonie natury, a może zwiedzanie - nie ma znaczenia. To będzie świetna odskocznia od codzienności, pretekst do rozmowy.
4) Wspólne gotowanie/ pieczenie/ sprzątanie – dzielenie obowiązków. Ci, którzy wypiekają pierniki świąteczne, które potem ozdabiają z rodziną przy wspólnym stole wiedzą, że ta czynność sprawia mnóstwo frajdy. Niekoniecznie pierniki i niekoniecznie raz w miesiącu, ale można zaangażować całą rodzinę do wspólnej pracy w kuchni, czy sprzątania pokoju. Z jednej strony dzieci nabywają praktycznych umiejętności, z drugiej czują się potrzebne, samodzielne i „dorosłe”. Mają wpływ na funkcjonowanie i wygląd mieszkania, czy domu. Ktoś może zadać pytanie: „A co przyjemnego jest w odkurzaniu, czy zmywaniu naczyń?” Właśnie o to chodzi, że te wspólne aktywności nie muszą oznaczać samych przyjemności, nastawienia na branie, ale są ważne, bo przygotowują dzieci do samodzielnego życia i dają im poczucie, że mogą, że potrafią, że ktoś bliski wierzy w ich umiejętności i liczy na nich.

5) A w tym punkcie zastanówcie się sami, co chcecie zrobić ze swoimi dziećmi, co Was zawsze zbliża, wywołuje uśmiech na twarzach? Czy to budowle z klocków, rysowanie, prace ręczne??? Co jest TYM CZYMŚ co pozwala garściami czerpać siebie nawzajem? Co zachęca dzieci do mówienia o sobie i swoich sprawach?